نامه مطالبات جامعه مامایی ایران، شماره1

با عرض سلام و تشکر از همکارانی که با تنظیم این نامه گامی در جهت بهبود شرایط تاسف بار جامعه مامایی در کشورمان برداشتند واقعا متاسفم زمانی که با اشتیاق و با رتبه خوب در رشته مامایی دانشگاه دولتی پذیرفته شدم نمی دانستم در اینده اینقدر مورد سرزنش قرار خواهم گرفت نمی دانستم اینهمه تلاش و استرس برای قبول شدن در دانشگاه و در یک رشته خوب را بهدر داده ام چون هم اکنون بعنوان یک پرستار در یک بیمارستان خصوصی مشغول به کاری هستم که ربطی به اموخته ها و علایقم ندارد هرچند رشته پرستاری هم با ارزش است اما قطعا اگر می خواستم پرستار باشم رشته مامایی که به رتبه کنکور بهتری هم نیاز داشت را انتخاب نمی کردم تا امروز متاسف باشم از اینکه مجبور به تحمل شرایط هستم نمی دانم ماما هستم که دوست داشتم باشم یا پرستار که اگر پرستار هستم چرا نمی توانم در ازمون های بیمارستان های دولتی شرکت کنم با اینکه چندین سال است در بخش ویژه نوزادان کار می کنم و اگر ماما هستم چرا کار مامایی انجام نمیدهم نمی دانم تا کی دل خوش کنم که در کشورهای پیشرفته جهان برای رشته من و مهارتم ارزش قایل هستند و ایا روزی خواهد رسید که با افتخار بگویم من یک ماما هستم روزی که به مناسبت روز ماما هدیه دریافت کنم نه روز پرستار! روزی که از دوستانم نشنوم ترجیح می دهند به فلان کشور اروپایی بروند که ادامه تحصیل بدهند و اصلا هم فکر برگشت نباشند به جایی که ارزشی برای رشته تحصیلی شان قایل نیستند روزی که مادر باردار اعتماد داشته باشد که یک ماما مراقبت درستی از او بعمل می اورد و نیاز به مراجعه به پزشک را به درستی و در صورت لزوم تشخیص می دهد روزی که دانشجویان مامایی در بیمارستان های اموزشی سرخورده و در حاشیه نباشند و با علاقه به کسب مهارت مشغول باشند و از این کاش ها زیاد است که نمی دانیم با توجه مسولین تحقق خواهد یافت یا باید در اولین فرصت پیش امده رفت و از این سیکل معیوب خارج شد متاسفانه و بر خلاف میل و احساسات وطن دوستانه باز هم از این قدم که همکاران و اساتید محترم برداشتند متشکرم انشالله پنجره های سعادت اگر به روی ما در این رشته باز نشده به روی نسل حال جامعه مامایی باز شود با تشکر و افتخار یک ماما